WPŁYW TELEWIZJI NA ROZWÓJ DZIECKA

AGRESJA WŚRÓD DZIECI

DOJRZAŁOŚĆ SZKOLNA

ROLA KSIĄŻKI W ŻYCIU DZIECKA

CHARAKTERYSTYKA TRZYLATKÓW

MOJE DZIECKO JEST ZE MNĄ BEZPIECZNE

ŚWIAT FIKCJI  A RZECZYWISTOŚĆ W REKLAMACH I BAJKACH  ANIMOWANYCH DLA DZIECI

W POSZUKIWANIU DOBREJ MIŁOŚCI

WYCHOWANIE FIZYCZNE W PRZEDSZKOLU

PROMOCJA ŻYCIA RODZINNEGO - ZABAWY ZIMOWE

BŁĘDY WYCHOWAWCZE RODZICÓW

APEL TWOJEGO DZIECKA

RADY DLA RODZICÓW

JAK WYCHOWYWAĆ RASOWYCH HULIGANÓW

WPŁYW TELEWIZJI NA ROZWÓJ DZIECKA  ( rady dla Rodziców)

 Na podstawie moich obserwacji i rozmów z dziećmi mogę stwierdzić, iż najczęstszym sposobem spędzania wolnego czasu jest oglądanie telewizji i korzystanie z komputera. Zjawisko to nie jest odosobnione. Badania prowadzone przez Ośrodek Opinii Publicznej dowodzą, że statystyczny Polak ogląda codziennie telewizję przez 3 godziny 53 minuty. Dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym tj. między 4 a 15 rokiem życia oglądają programy telewizyjne 2 godziny 54 minuty. W dni wolne od pracy oglądalność wzrasta o przeszło godzinę. Rozwija się zjawisko telemanii. Telewizja ma ogromny wpływ na rozwój psychiczny i fizyczny dzieci. Oglądanie telewizji ogranicza najczęściej inne zajęcia, przede wszystkim pobyt na świeżym powietrzu. Ma to negatywny wpływ, gdyż dziecko jest bierne, nieruchome, a im młodsze tym bardziej potrzebny jest ruch. Podczas oglądania filmów dzieci angażują swoją uwagę. Jeśli ich czas zostanie wykorzystany przed telewizorem, potem występują trudności w skupieniu się przy innych czynnościach, np. podczas zajęć w przedszkolu, lekcji w szkole, nauce w domu. W efekcie telewizja zamiast przyczynić się do ułatwiania nauki, utrudnia ją. Długie przesiadywanie przed ekranem obniża inicjatywę, twórczą wolę, fantazję, odpowiedzialność, kontakt społeczny. Środki masowego przekazu wpływają na przeżycia dzieci, a tym samym na ich rozwój emocjonalny. Obserwując dzieci, zwłaszcza w czasie zabaw dowolnych w przedszkolu, zauważamy, że naśladują popularnych bohaterów z filmów, nie zawsze pozytywnych.

 Telewizja dostarcza im wzorców , modeli postępowania , ponieważ dzieci bardzo żywo reagują na treści prezentowane w programach. Ekrany telewizyjne bardzo często wypełniają filmy, w których dominuje przemoc i agresja. Agresywne sceny i drastyczne treści wzmagają napięcie nerwowe zaburzające poczucie bezpieczeństwa. Badania dowodzą, że im więcej ogląda się scen przemocy, tym większe jest prawdopodobieństwo wystąpienia agresji, obojętności i innych negatywnych emocji. Telewizja oprócz zagrożeń stwarza również szanse. To ona pozwala na wyrównanie poziomu wiedzy dzieci z różnych środowisk, dostarcza wzorców, przekazuje cenne informacje. Należy więc z pełną rozwagą korzystać z telewizji, pamiętać o podstawowych zasadach.

   Zasady oglądania telewizji przez dzieci:

Ø      dziecko powinno oglądać przede wszystkim programy dla niego przeznaczone, zaczynając od dobranocek poprzez bajki dla dzieci;

Ø      rodzic powinien wiedzieć, co dziecko ogląda;

Ø      oglądamy wspólnie niektóre programy, omawiając pewne kwestie;

Ø      należy kontrolować czas spędzany przed telewizorem;

Ø      zwracamy uwagę na prawidłowe siedzenie i odległość od telewizora;

Ø      eliminujemy oglądanie telewizji w godzinach wieczornych.

Telewizja dostarcza również wielu pożytecznych informacji, przynosi wiele korzyści. Nie pozbawiajmy, więc całkowicie dziecka przyjemności korzystania z niej. Zadbajmy o to, aby dziecko  oglądało takie programy, bajki, audycje, filmy, które przyczyniają się do jego pozytywnego rozwoju emocjonalnego, intelektualnego i społecznego. Racjonalnie wybierajmy oglądane przez nasze dzieci programy telewizyjne.

Rodzice, postarajcie się więcej czasu poświęcać własnym dzieciom!!!

  Efektywne spędzanie wolnego czasu, to dobór takich form działalności dziecka, które pozytywnie wpływają na jego rozwój: fizyczny, emocjonalny, społeczny, umysłowy. Wolny czas kojarzy się z wypoczynkiem, relaksem i oderwaniem się od codziennych zajęć, w przypadku dziecka – od szkoły. 
Miejmy, więc kontrolę nad sposobem spędzania wolnego czasu przez dziecko. Pomagajmy planować zajęcia, unikając powtarzających się form.
Wdrażajmy dzieci do aktywnego spędzania czasu, poprzez uprawianie sportów i urządzanie wycieczek krajoznawczych. Takie formy wskazane są dzieciom, które długo siedzą przed komputerem lub na zajęciach w szkole.
Organizujmy wyjazdy do kina, teatru, muzeum, aby dziecko miało okazję zetknąć się bezpośrednio z kulturą i sztuką. Wolny czas mogą dzieci wykorzystać na rozwijanie swoich zainteresowań i uzdolnień.

   Rodzice, więcej czasu spędzajcie ze swoimi pociechami, współuczestniczcie w wycieczkach, wyjazdach, zabawach, czy nawet w zwykłej rozmowie.

   Zastanówcie się nad pytaniem: „Jeśli nie telewizja i komputer - to co?” Odpowiedzi jest przecież wiele…

Bibliografia:

H. Filipczuk – „Rodzina, a rozwój psychiczny dziecka”

W. Pomykało – „Vademecum dla rodziców dzieci od lat 6 do 10”

M. Sokołowski – „Ekrany agresji”

Opracowała: mgr Urszula Romańczuk - nauczycielka PS Nr 80 w Białymstoku
 * powrót na górę strony

Na przeciwległym krańcu od zachowania prospołecznego znajduje się zachowanie antyspołeczne - agresja. Bez względu na to, czy przyjmuje formę niszczenia przez przedszkolaka wieży z klocków zbudowanej przez kolegę, czy dokuczania i ubliżania czwartoklasisty, czy walki między gankami dziesięciolatków, agresja jest powszechnym i znaczącym aspektem rozwoju dziecka. Była i jest przedmiotem wielu badań.
Co to jest agresja?
Agresja - jest to zachowanie, które jest umyślnym działaniem na szkodę jednostek lub własności i którego nie da się społecznie usprawiedliwić.
Agresja może przejawiać się w wielu postaciach i jej definicja powinna zawierać elementy wspólne dla nich wszystkich.
Agresja może przejawiać się w każdym zachowaniu, które prowadzi do zaszkodzenia komuś czy do zniszczenia czyjejś własności. Przypadkowe wylanie gorącej kawy na przyjaciela lub na jego nowy dywan nie jest jednak agresją. Natomiast rzucenie cegłą w kogoś lub w jego samochód, mimo że się chybi, jest agresją.
Zgodnie z tą definicją agresja jest zawsze oceniana na podstawie osądu społecznego, w którym bierze się pod uwagę zarówno motywy jednostki, jak okoliczności czy warunki, w którym takie zachowanie występuje (Parke i Sloby, 1983).
Biorąc pod uwagę formę i funkcję agresji, można wyodrębnić kilka jej typów. Na przykład słowną, obejmującą przezywanie, dokuczanie, groźby, itd., należy odróżnić od agresji fizycznej, obejmującej bicie, kopanie i gryzienie.
Zachowanie agresywne, którego celem jest otrzymanie czegoś (np. odepchnięcie od pożądanej zabawki innego dziecka), nazwane jest agresją instrumentalną ( agresja, której celem jest uzyskanie czegoś pożądanego). A agresją skierowaną na zadawanie komuś bólu lub wyrządzenie zła nazywa się agresją wrogą ( lub agresją odwzajemnioną, jeśli jest ona odpowiednią na agresję kogoś innego).

Agresja a wiek i płeć.
Warto odróżnić poszczególne typy agresji, ponieważ pojawiają się one u dzieci zależnie od wieku i płci w różnych proporcjach. Znaczna część naszej wiedzy dotyczącej agresji występującej w wieku przedszkolnym pochodzi z bezpośredniego obserwowania interakcji między rówieśnikami. W okresie od 18 miesiąca do 5 roku życia nie ma prostej zależności między wiekiem dzieci, a ich ogólną agresję. Są dowody, że fizyczna i instrumentalna agresja częściej występuje u dzieci osiągających wiek szkolny (Hartup,1974; M. Cabe i Lipscomb, 1988). Agresję u dzieci starszych mierzy się, wykorzystując często technikę nominacyjną, polegającą na tym, że każde dziecko wskazuje, których uczniów w klasie uważa za agresywnych. Oszacowania dokonane przez dzieci z pierwszych pięciu klas pokazują, że ogólna agresja wzrasta z wiekiem ( Eron i inni, 1983).
Różnice między płciowe w agresji są dość dobrze udokumentowane, (Crowell, 1987, Steffen, 1986). Chłopcy zaczynają przejawiać więcej agresji w wieku przedszkolnym i trwa przez cały okres szkoły podstawowej ( Eron i inni, 1983; Parke i Sloby, 1983).
W starszych klasach szkoły podstawowej zaczynają być widoczne różnice między płciami, które rozciągają się na okres szkoły średniej. U chłopców agresja wobec chłopców staje się w swej naturze coraz bardziej fizyczna, a wobec dziewcząt znacząco obniża się.
U dziewcząt wraz z wiekiem agresja staje się bardziej społeczna ( np. przezywanie, obgadywanie) i jest skierowana w przeważającej mierze, choć nie wyłącznie, na dziewczęta (Cairns, 1989). Niemniej jednak ogólne różnice między płciami stają się coraz mniejsze, im bardziej dzieci zbliżają się do wieku dorastania.

Biologiczne determinanty agresji.
W większości badań nad agresją u dzieci zajmowano się określeniem jej uwarunkowań. Są to dwa uwarunkowania takie jak: czynniki biologiczne a także wpływy środowiskowe i poznawcze.
Udowodniono, że poziom agresji u danej jednostki pozostaje w znacznej mierze stały przez wiele lat (Cairns i inni, 1989). W badaniach podłużnych ( jest metoda polegająca na wielokrotnym badaniu tych samych dzieci w pewnych odstępach czasu) wykazano, że, na podst. Oceny dokonanej przez rówieśników w wieku 8 lat można dobrze przewidzieć poziom agresji i wielu innych aspołecznych zachowań w wieku 30 lat (Eron, 1987). Ten stopień stabilności skłania do genetycznego czy biologicznego wyjaśniania zachowania.
Przedstawiono kilka biologicznych wyjaśnień agresji. Uwzględniały one takie czynniki jak: hormony, wrodzony styl temperamentalny i mechanizmy dominowania.
Hormony - wytwarzane przez nasz ustrój są odpowiedzialne za niektóre fizyczne i behawioralne różnice między mężczyznami i kobietami. ( behawioryzm wg J. Watsona - to teoria zgodnie z którą rozwój człowieka wynika głównie z procesów warunkowania i uczenia się).
Na podstawie badań nad chłopcami w okresie dorastania uważa się, że testosteron może wpływać na ludzką agresję.
W szwedzkim badaniu chłopcy w wieku 15 - 17 lat byli oceniani przez swoich rówieśników pod względem zachowań agresywnych i następnie mierzono u tych chłopców poziom testosteronu. Poziom hormonu we krwi korelował istotnie z ocenami rówieśników dotyczącymi zarówno agresji słownej, jak fizycznej, a szczególnie agresji odwzajemnionej. Badacze wyjaśniają tę zależność faktem, że chłopcy z wyższym poziomem hormonu opisywali siebie jako bardziej drażliwych i niespokojnych, - co prawdopodobnie czyniło ich szczególnie wrażliwymi na groźby i prowokacje (Olweus, 1986).
Temperament - niektóre dzieci rodzą się z "trudnym" stylem reagowania. Grymaszą, płaczą i bardziej absorbują dorosłych niż inne dzieci w tym samym wieku. Ten wymiar osobowości jest stosunkowo stały przez okres dzieciństwa ( Thomas i Chess, 1986), co skłania psychologów do podejmowania badań dotyczących jego związku z rozwojem zachowań agresywnych. Grupa badaczy, sprawdzają hipotezę o istnieniu tego związku, prosiła matki o ocenę ich sześciomiesięcznych dzieci za pomocą kwestionariusza umożliwiającego identyfikację jednostek "trudnych".
W czasie następnych 5 lat te same matki oceniały okresowo poziom agresywnych zachowań dzieci. Tak, jak przewidywano, na podstawie wczesnego oszacowania temperamentu można było dość dobrze przewidzieć wielkość agresji (Bates, 1987). Wskazuje na to, że przynajmniej pewna część zachowań agresywnych jest wyznaczona czynnikami genetycznymi.
Dominowanie - inną drogą, którą czynniki naturalne mogą wpływać na rozwój agresji, są mechanizmy ewolucyjne.
Relacje dominowania, które są charakterystyczne dla niektórych innych gatunków, np. małp, pojawiają się także pomiędzy małymi dziećmi. Badania polegające na obserwowaniu dzieci w warunkach naturalnych pokazują, że w nowo powstałych grupach społecznych, takich jak klasowe lub sąsiedzkie, rozwija się hierarchia dominacji. Bardziej dominujące dzieci rozpoczynają od ustalenia własnej pozycji, stosując otwartą walkę, siłą fizyczną, a później utrzymują kontrolę nad mniej dominującymi jedynie poprzez groźby i odpowiednie gesty. Agresja ma ewolucyjne źródła.

Społeczne i środowiskowe determinanty agresji.
Wpływy środowiskowe można zilustrować, rozważając dwa typy sytuacji rodzinnych, w których rozwija się agresja: interakcja w rodzinie i oglądanie przemocy w telewizji.
Procesy zachodzące w rodzinie.
Często agresja dzieci wywodzi się z ich kontaktów z rodzicami i rodzeństwem. Stwierdzono, że rodzice dzieci agresywnych w przypadku, gdy dzieci są niegrzeczne, wykorzystują więcej siłowych sposobów utrzymywania dyscypliny i stosują raczej kary fizyczne niż słowne wyjaśnienia i tłumaczenie (Morton i inni, 1986).
Zdaniem teoretyków społecznego uczenia się otrzymany wynik wskazuje na to, że w takich sytuacjach mogą występować dwa procesy. Pierwszy - modelowanie przez rodziców agresywnych zachowań dzieci, które zaczynają naśladować to, co widzą. Drugi - faktyczne promowanie agresji poprzez sposób kontaktowania się rodziców z dziećmi.
Patterson stwierdził, że w rodzinach dzieci agresywnych powszechne jest występowanie szkodliwego wzoru interakcji - badacz nazwał go procesem zniewalania rodzinnego.
W rodzinach tych pojawia się bardzo niewiele życzliwych i zachęcających do wspólnego działania wypowiedzi i zachowań, a bardzo dużo reakcji wrogich i negatywnych. Zazwyczaj rodzice zużywają wiele czasu na besztanie, wymyślanie i grożenie dzieciom, dzieci kłócą się z rodzicami i nie słuchają ich, a także dokuczają i przeszkadzają sobie nawzajem.
W takich warunkach agresja jest wykorzystywana jako sposób na przerwanie lub uniknięcie awersyjnych bodźców. Na przykład mała dziewczynka może dokuczać swojemu starszemu bratu i wyśmiewać się z niego. Ten, żeby przestała, uderza ją pięścią, co powoduje, że matka sprawia chłopcu lanie za to, że uderzył siostrę. W tym przykładzie agresywne zachowanie kładzie kres awersyjnej sytuacji, choćby tylko chwilowo. Zachowanie tu jest wzmocnione negatywnie, a więc prawdopodobnie wystąpi ponownie. Prowadzi to zarówno dzieci, jak i rodziców do stosowania agresji w celu wzajemnego kontrolowania się i uzyskiwania tego, czego chcą. Petterson traktuje ten proces jako zniewalanie, ponieważ członkowie rodziny osiągają swoje cele dzięki groźbom, rozkazom i innym zachowaniom wymuszającym, a nie dzięki współdziałaniu i zachowaniu prospołecznym.
Dzieci, które nauczyły się tego stylu interakcji w domu i które nie miały możliwości nauczenia się bardziej pozytywnych umiejętności interpersonalnych, przejawiają agresję także poza rodzina i często dochodzą do przestępstw oraz innych form aspołecznych zachowań.

Przemoc w telewizji.
Nie ma tematu dotyczącego dziecięcej agresji, który by wywołał tak duże zainteresowanie, jak możliwe skutki pokazywanej w telewizji przemocy .
Przeciętnie dziecko spędza więcej czasu na oglądaniu telewizji niż na jakiejkolwiek innej działalności, z wyjątkiem snu (około 2,5 godz. do 4 godz. każdego dnia), a ilość przemocy pokazywanej w telewizji jest niemało.
Psychologowie w oparciu o badania wielokrotnie wykazywali, że dzieci mogą nauczyć się nowych form agresji i że mogą być pobudzane do ich przejawiania dzięki obserwowaniu filmowego modela prezentującego przemoc.
Najbardziej oczywistym efektem jest naśladowanie przez dzieci aktów przemocy, które oglądają. Dzieje się to szczególnie wtedy, gdy przemoc jest dokonywana przez "równego gościa" i gdy agresja ułatwia mu osiągnięcie celu.
Przemoc w telewizji może także zwiększyć tolerancję dzieci na agresję i spowodować, że będą się nią mniej przejmowały.
Przemoc w telewizji wzbudza agresję, a bardziej agresywne dzieci dążą do oglądania przemocy w telewizji. Chłopcy oglądają więcej kreskówek ze scenami przemocy i filmów o różnych walkach niż dziewczynki (Huston i inn, 1990).

Wpływ procesów poznawczych na agresję.
By w pełni zrozumieć dziecięcą agresję, trzeba uwzględnić procesy poznawcze, które ją kontrolują. Wiele badań z tego zakresu dotyczyło rozwoju poznania społecznego, czyli tego, jak dziecko dochodzi do zrozumienia świata społecznego, w którym żyje. Dzieci od wczesnych lat życia potrafią rozpoznać zachowania agresywne i wiedzą, że uważa się je za niepożądane. Od 5 roku życia dzieci są w stanie zrozumieć bardziej złożone formy zachowań agresywnych, takie jak agresja przemieszczona (skierowanie odwzajemnionej agresji na osobę lub obiekt inny niż ten, w stosunku do którego pragnie się rewanżu), w przypadku której obiekt agresji reaguje na nią, uderzając kogoś innego (Miller,Weiss,1990).
Agresywne dzieci (szczególnie chłopcy) różnią się od swoich kolegów pewnymi cechami poznawczymi. Na przykład poziom ich moralnego rozumowania wydaje się niższy, w mniejszym stopniu biorą pod uwagę motywy bohatera, kiedy dokonują oceny jego moralności. Ponadto dzieci te okazują mniej empatii.
Dzieci agresywne są odmienne także ze względu na inny aspekt społecznego poznania - atrybucje. Psychologowie w wyniku badań stwierdzili, że dzieci agresywne mają deficyt w zakresie zdolności odczytywania społecznych wskazówek otoczenia. W badaniach stosowano zazwyczaj nagrane na wideokasecie scenki przedstawiające dziecko krzywdzone lub drażnione przez rówieśnika, którego intencje nie były jasne. W tych sytuacjach dzieci agresywne znacznie częściej przypisywały prowokującemu dziecku motywy wrogości i złośliwości. Kiedy dostarczono wskazówek sugerujących, że intencje prowokującego dziecka nie były wrogie, dzieci agresywne miały trudności ze zrozumieniem i wykorzystaniem tych informacji. Wyniki te pokazują, że powodem wzmożonej agresji niektórych dzieci jest inne niż u większości widzenie świata.
Badania te łącznie z badaniami opisanymi poprzednio dowodzą, że agresja jest złożonym zachowaniem społecznym z elementami biologicznymi, społecznymi i poznawczymi.

Rozpoczęcie nauki w klasie pierwszej jest przełomowym momentem zarówno w życiu dziecka, jak i całej jego rodziny. Wchodzi ono w nową rolę społeczną - rolę ucznia. Aby dziecko odniosło sukces muszą zostać spełnione określone warunki tzn. powinno osiągnąć dojrzałość szkolną.
Dojrzałość szkolna to osiągnięcie przez dziecko takiego poziomu rozwoju fizycznego, społecznego i psychicznego, który je czyni wrażliwym i podatnym na systematyczne nauczanie i wychowanie w klasie pierwszej szkoły podstawowej. Zależy ona od wielu czynników: od warunków bytowych dziecka, wykształcenia rodziców, wychowania przedszkolnego, zdolności dziecka i jego zdrowia.
Rozpatrując gotowość dziecka do nauki należy wziąć pod uwagę następujące elementy:
- rozwój fizyczny i zdrowotny,
- rozwój umysłowy,
- emocjonalny,
- społeczno- moralny.
Całokształt pracy dydaktyczno-wychowawczej z 6-latkiem ma na celu wszechstronny i harmonijny rozwój dziecka, umożliwiający mu osiągnięcie wymaganego poziomu, tzw. dojrzałości szkolnej.
Ogólne założenia wychowania przedszkolnego realizowane są jednolicie i w równym stopniu obejmują wszystkie dzieci. Praktyka wskazuje jednak, że istnieją zauważalne różnice między dziećmi w tym samym wieku spowodowane indywidualnym tempem rozwoju, dysharmoniami rozwojowymi lub "czynnikami środowiskowymi". Dlatego też głównym zadaniem nauczycieli klas "0" jest obiektywna ocena możliwości dziecka oraz praca eliminująca i wyrównująca nieprawidłowości rozwojowe, która doprowadzi do osiągnięcia przez dziecko dojrzałości szkolnej.
Rozwój fizyczny i zdrowotny dziecka jest bardzo istotny dla osiągnięcia powodzenia w szkole, ponieważ uczeń zdrowy i sprawny fizycznie jest odporny na choroby, a przez to nie opuszcza zajęć. Dziecko dojrzałe do nauki jest ogólnie sprawne ruchowo. Posiada dobrą sprawność manualną, poprawnie funkcjonują jego narządy zmysłów. Dziecko jest odporne na choroby i wysiłek fizyczny, bardziej zahartowane, zdolne do większego wysiłku także intelektualnego. Jest pogodne, aktywne, chętne do pracy.
Na dojrzałość szkolną składa się m.in. odpowiedni poziom rozwoju umysłowego, który dotyczy właściwego rozwoju spostrzegania, myślenia, uwagi, pamięci oraz mowy. Dziecko powinno orientować się w swoim otoczeniu, znać swój adres zamieszkania, opowiedzieć o pracy zawodowej ojca i matki, o ulubionych bohaterach bajek i filmów, znać niektóre zwierzęta i rośliny. Dziecko powinno umieć przeprowadzić pewne operacje myślowe, polegające na porównywaniu dwóch przedmiotów, wskazać ich podobieństwa i różnice. Dziecko powinno umieć porządkować przedmioty według ich cech , czy znaczenia. Mowa dziecka powinna być rozwinięta w ten sposób, aby dziecko mogło porozumieć się z nauczycielem i kolegą, postawić pytanie, dać na nie odpowiedź. Dojrzałość szkolna to także rozbudzona ciekawość poznawcza, chęć uczenia się, zdobywania wiedzy o świecie. Prawidłowa analiza i synteza materiału graficznego spostrzeganego wzrokowo i słownego spostrzeganego słuchowo, stanowi podstawę opanowania szkolnych technik czytania i pisania.

Lista pytań jakie powinni zadać sobie rodzice dzieci sześcioletnich:

Czy potrafi?	TAK	NIE
1. samo zawiązać sznurowadła i zapiąć guziki
2. skakać na jednej nodze, na obu nogach
3. czy chętnie bierze udział w zabawach ruchowych
4. lepić z plasteliny
5. ciąć nożyczkami wg wytyczonej linii prostej i krzywej
6. czy prawidłowo wymawia wszystkie głoski
7. czy w opowiadaniu posługuje się pełnymi zdaniami
8. czy wyraża się poprawnie pod względem gramatycznym
9. czy łatwo dobiera właściwe słowa?
10. czy odróżnia lewą stronę swego ciała od prawej
11. czy posługuje się zawsze jedną ręką w pracach wymagających wyboru
12. kolorować obrazek nie wykraczając poza linie
13. obchodzić się z przyborami do pisania, czy lubi rysować
14. narysować postać ludzką, która jest kompletna a części ciała rozmieszczone są właściwie
15. grupować klocki wg barwy, kształtu, wielkości
16. znaleźć kilka różnic w dwu obrazkach pozornie identycznych
17. grupować przedmioty i obrazki wg określonych kryteriów
18. kojarzyć przedmioty lub obrazki "pasujące do siebie" np.sanki-śnieg
19. dobrać do wzoru takie same obrazki, takie same litery, takie same słowa
20. odtworzyć wzór z klocków
21. prawidłowo różnicować dźwięki z otoczenia
22. wyróżnić głoskę na początku wyrazu
23. różnicować dźwięki podobne np. kura-góra (k-g)
24. rozwiązywać proste zagadki
25. skupić się na wykonywanej czynności
26. wysłuchać 4 - 5 poleceń, następnie zastosować się do nich
27. po skończonej pracy posprzątać po sobie
28. dokończyć rozpoczętą pracę
29. bawić się z rówieśnikami
30. podporządkować się poleceniom dorosłych

ROLA KSIĄŻKI W ŻYCIU DZIECKA

Jak zaciekawić dziecko książką? Często zastanawiamy się nad tym w jaki sposób zaciekawić dziecko książką w czasach, w których jest tak mocno rozpowszechniona telewizja, komputery. Współczesne dziecko rzadko może uciec od programów telewizyjnych, ponieważ telewizja jest dostępna w każdym domu i stała się częścią stylu życia. Pomimo dużego wyboru różnych programów dla dzieci w telewizji nie należy rezygnować z czytania książek, czasopism dziecięcych, oglądania ilustracji. Wszyscy chcemy aby nasze dzieci wyrosły na mądrych, dobrych i szczęśliwych ludzi. Jest na to sposób – czytajmy dzieciom! W ostatnich czasach często słyszymy hasło: „Cała Polska czyta dzieciom” – czytaj dziecku 20 minut dziennie –codziennie. Nikt nie rodzi się czytelnikiem, czytelnika trzeba wychować, czytając dziecku dla przyjemności. Jednak ważną rzeczą jest to, aby czytanie kojarzyło się dziecku z radością, nigdy z przymusem, karą czy nudą. Zadaniem przedszkola jest rozbudzenie zaciekawienia, zainteresowania dzieci literaturą. Jednak we współczesnych czasach sukces wychowawczy przedszkola zależy w dużym stopniu od współpracy z rodzicami. Przedszkole może i powinno uzupełniać domowe czytanie, a tam gdzie go nie ma , dać szansę dziecku codziennego kontaktu ze słowem pisanym. Dlatego wspólnie z państwa udziałem pragniemy: wprowadzić dziecko w świat literatury, zwrócić uwagę, iż w otoczeniu człowieka jest zawsze miejsce dla książek. Są one ważne i dlatego trzeba odnosić się do nich z szacunkiem, ukazać naszym dzieciom właściwy kontakt z książką poprzez wzór dorosłych przygotować dzieci do późniejszego, samodzielnego wyboru książek rozbudzić zaciekawienie książką, a potem zainteresowania literackie nauczyć obcowania z literaturą w sposób samodzielny, refleksyjny, twórczy Dlatego tak wiele mówi się o głośnym czytaniu dzieciom.

Głośne czytanie dziecku:

 • buduje mocną więź między dorosłym a dzieckiem

• zapewnia emocjonalny rozwój dziecka

• rozwija język, pamięć, wyobraźnię

• uczy myślenia, poprawia koncentrację

 • poszerza wiedzę

 • ułatwia naukę

 • uczy wartości moralnych

 • zapobiega uzależnieniu od telewizji i komputerów

• kształtuje nawyk czytania i zdobywania wiedzy na całe życie

Głośne czytanie jest bardzo ważne już w wieku niemowlęcym, gdyż stymuluje rozwój dziecka. U przedszkolaka rozbudza ciekawość świata i pomaga zrozumieć mu siebie i innych. Natomiast wspólne czytanie z nastolatkiem pomoże pokonać mu wiele problemów wieku dorastania. Nawyk czytania i zapał do książek trzeba kształtować w dzieciństwie, czytając dziecku na głos. Nigdy nie należy używać zwrotów – jesteś niegrzeczny, idź za karę poczytaj książkę. „Bez względu na to ile masz zajęć, najważniejszą rzeczą, jaką możesz zrobić dla przyszłości swego dziecka, oprócz okazywania mu miłości przez przytulanie, jest codzienne głośne czytanie oraz radykalne ograniczenie telewizji” Jim Trelease „Read-Aloud Handbook”

NIKT NIE RODZI SIĘ CZYTELNIKIEM, CZYTELNIKA TRZEBA WYCHOWAĆ, CODZIENNIE CZYTAJ DZIECKU DLA PRZYJEMNOŚCI

• wprowadź rytuał codziennego czytania dziecku 20 minut dziennie

 • jeśli dziecko o to prosi – wielokrotnie czytaj tę samą książkę

• pozwalaj na pytania, rozmowy, powrót do poprzedniej strony

• unikaj podziału na książki dla chłopców i dziewcząt

• bądź przykładem – dzieci powinny widzieć dorosłych zagłębionych we własnych      lekturach książek i czasopism

CZYTANIE POWINNO SIĘ DZIECKU KOJARZYĆ Z RADOŚCIĄ, NIGDY Z PRZYMUSEM, KARĄ CZY NUDĄ

Do czytania wybieraj odpowiednie książki:

 • ciekawe dla dziecka

• napisane lub tłumaczone poprawną i ładną polszczyzną

• uczące racjonalnego myślenia

• promujące pozytywne wzorce postępowania

• dostosowane do wrażliwości dziecka – nie wzbudzające lęków i niepokojów

• unikające stereotypów kulturowych związanych z rasą, płcią itp.

• budujące pozytywny stosunek do świata i wiarę w siebie.

Czytanie jest dziś ważniejsze niż było kiedykolwiek ponieważ:

• lawinowo rośnie ilość informacji i wiedzy. Kto nie czyta , nie nadąży za zmianami we współczesnym świecie.

• czytanie chroni dziecko przed uzależnieniem od telewizji i komputerów

• więź z rodzicami, wzmocniona czytaniem, daje dziecku siłę do pokonywania wielu pokus i zagrożeń.

Opracowała:
mgr Agnieszka Karpienia
nauczyciel PS nr 80

* powrót na górę strony

CHARAKTERYSTYKA TRZYLATKÓW

Dzieci trzyletnie cechuje duża wrażliwość układu nerwowego. Łatwo ulegają zmęczeniu, jednak dość szybko regenerują swe siły. Uwaga dzieci jest krótkotrwała. Szybko zmieniają podmiot swoich zainteresowań. Męczy je jednostajna pozycja oraz monotonny i dłużej trwający ruch. Dlatego też krótkotrwały wysiłek powinien być przeplatany częstym odpoczynkiem, umożliwiającym zmianę pozycji ciała oraz zaspakajającym potrzebę ruchu. Dla tych dzieci zorganizowane zajęcie nie powinno przekraczać 10 minut.

Motywem działania dzieci jest głównie potrzeba zabawy, która polega na manipulowaniu przedmiotami. Cechuje je również duża skłonność do naśladownictwa oraz podatność na sugestię słowa. Najchętniej bawią się samotnie lub we dwójkę. Nie potrafią jeszcze bawić się razem, chociaż chętnie przebywają obok siebie.

 W tym wieku są one na ogół mało samodzielne. Brak umiejętności samoobsługowych powoduje uzależnienie od pomocy dorosłych. Potrzebują indywidualnego traktowania. Są bardzo wrażliwe i czułe na pochwały. Oczekują aprobaty tego co robią. Dorośli powinni dążyć do poznawania dziecięcych zainteresowań, dzielić z nimi ich przeżycia oraz przychodzić im z pomocą.

Wszystko to wychowuje dziecko oraz umacnia poczucie bezpieczeństwa.

        Trzylatek chętnie podporządkowuje się wymaganiom, które są stawiane w sposób łagodny, ale stanowczy, bez okazanego zdenerwowania.

Kontakty małych dzieci z otoczeniem utrudnia ich mało komunikatywna mowa. Myślenie dopiero wchodzi w fazę konkretno – wyobrażeniową. Dlatego nie powinniśmy używać słów, które nie są dziecku jeszcze znane. Słowom powinno  z reguły towarzyszyć  działanie.

 Dzieci trzyletnie interesują się bardzo wzajemną przynależnością np. dziecko łączy szczotkę do zębów z pastą, krzesełko ze stolikiem itp. Ułatwia to wdrażanie dziecka do utrzymania porządku np. lalki mieszkają w kąciku lalek, samochody jadą do garażu, każdy wiesza swój ręcznik na swoim znaczku itp.

       Trzylatki cechuje zmienność i nietrwałość emocji tzw. labilność uczuciowa. Polega ona na szybkim wytwarzaniu się uczuć, szybkim ich wygaszaniu, lub też przekształcaniu się w uczucia całkiem przeciwstawne. Dziecko w jednej chwili potrafi przejść od śmiechu do łez, od bycia wesołym i pogodnym do stanu niepokoju i zatroskania. Emocje silne gwałtowne choć krótkotrwałe, łatwo dziecka powstają i wybuchają na zewnątrz. Najczęściej trwają kilka minut, nagle powstają i nagle się kończą. W związku z nieumiejętnością maskowania i tłumienia swoich uczuć, dzieci uzewnętrzniają je. Dlatego gdy są szczęśliwe, głośno się śmieją, gdy wpadają w złość krzyczą i tupią nogami. Ich reakcje przy tym są zazwyczaj niewspółmierne do siły wywołującego je bodźca.

Dziecko stopniowo przyswaja sobie normy i reguły postępowania. Uczy się postępowania zgodnie z nimi. Małe dziecko nie ma wrodzonego poczucia dobra i zła. Przyjmuje określone normy i zasady postępowania narzucone mu przez dorosłych. Uznaje za właściwe takie postawy, jakie prezentują mu dorośli.  Przestrzega je nie dlatego, iż uważa że są one wartościowe, lecz po to by sprostać wymaganiom dorosłych.

To my jesteśmy dla dziecka bezwzględnym autorytetem i wzorem do właściwego postępowania.

Opracowała:

mgr Agnieszka Karpienia

 Literatura:

E. Gruszczyk – Kolczyńska, E. Zielińska „Wspomaganie rozwoju umysłowego trzylatków i dzieci starszych wolniej rozwijających się”

M. Przetacznik – Gierowska „Psychologia rozwojowa wieku dziecięcego”

* powrót na górę strony

MOJE DZIECKO JEST ZE MNĄ BEZPIECZNE

Trudno wyobrazić sobie radośniejszy moment niż ten, kiedy na świat przychodzi dziecko wyczekiwane przez nas dziecko. Mimo obaw, czasem bólu, rozpiera nas szczęście, nierzadko euforia.

Rodzicielstwo to zobowiązanie na całe życie, a nie praca na pół etatu. Nie jest łatwo być rodzicem, dawać miłość wychowywać, być na służbie 24 godziny i wziąć odpowiedzialność za małego człowieka, którego losy zależą najbardziej od atmosfery i oddziaływania domu rodzinnego

Instytucja rodzicielska to najpoważniejsza i najtrudniejsza ze wszystkich instytucji na ziemi. Nie ma w niej urlopów, ani dni wolnych. Każdy rodzic jest zarówno dozorcą jak i ministrem. Żeby dobrze wywiązywać się z zadań, jakie nam zostały odgórnie w tej instytucji powierzone nie wystarczy tylko kochać, trzeba też posiadać wiedzę i umiejętności , świadomość i  motywację do właściwego oddziaływania, trzeba mieć autorytet.    

         To od rodziców dziecko czerpie wzór do naśladowania, to rodzina wskazuje pierwsza, co jest dobre, a co złe. To wreszcie od rodziców dziecko uczy się jak kochać innych i jak tę miłość okazywać.

Rodzina jest pierwszym źródłem informacji, więc dziecko powinno tu właśnie poznać normy i kanony obowiązujące w społeczeństwie. Jeśli ma ono jasno wytyczone granice swego działania, wie co robić i jak się zachowywać nie będzie sprawiało kłopotów. Jeśli rodzice będą konsekwentni w swych działaniach i będą mieli wspólne zdanie na temat wychowania dziecka tym lepsze efekty w wychowaniu osiągną.

         Dzieci uczą się tego , czym żyją. Jeśli dziecko żyje w ciągłym krytycyzmie, nauczy się potępiać. Jeśli dziecko żyje  otoczone wrogością, nauczy się walczyć. Jeśli dziecko żyje z uszczypliwością, nauczy się wstydu. Jeśli dziecko żyje otoczone poczuciem krzywdy, nauczy się czuć winne .

Jeśli dziecko żyje w akceptacji i miłości, odnajdzie i pokocha siebie i cały świat, odnajdzie szczęście w życiu.     
         W dzisiejszych czasach trudno jest być rodzicem. Brak wzorców, brak czasu, brak oparcia w partnerze powoduje, że wielu rodziców czuje się bardzo niepewnie w swojej roli. Zajęci własnymi sprawami, w pogoni za pieniądzem nie mamy już czasu na życie rodzinne, nie mamy czasu dla siebie, ani własnych dzieci. Potrzeby naszych dzieci, ich wychowanie sprowadzamy do zaspokajania potrzeb materialnych.. A przecież braku czasu nie zrekompensują najlepsze nawet warunki domowe i drogie zabawki, tylko wspólnie spędzony czas.  

         Wychowujmy dzieci rozsądnie, kochajmy je zdrową miłością.

Traktujmy dziecko od najmłodszych lat  jak partnera, jak przyjaciela.   

         Nasze dzieci wołają o pomoc, o szacunek.

DROGI RODZICU

1.     Nie dawaj mi wszystkiego, o co poproszę. Czasami robię to po to tylko, aby  zobaczyć do jakich granic mogę od Ciebie wymagać.

2.     Nie krzycz na mnie. Mniej cię za to szanuję, a jednocześnie uczysz mnie krzyczeć, a ja nie pragnę tego.

3.     Nie dawaj mi zawsze rozkazów. Jeśli o coś mnie grzecznie poprosisz, wtedy chętnie to zrobię, nawet szybciej i z większą przyjemnością  

4.     Spełniaj swoje obietnice złe, czy dobre. Jeśli obiecasz nagrodę daj ją, to samo dotyczy kary

5.     Nie porównuj mnie do nikogo, przede wszystkim do brata i siostry. Jeżeli mnie chwalisz- ktoś cierpi przez to, jeżeli przeciwnie- wtedy ja cierpię

6.     Nie zmieniaj zbyt szybko zdania, o tym, co ja muszę zrobić. Namyśl się i podtrzymuj swoją opinię.

7.     Pozwól mi samodzielnie coś zrobić. Jeżeli wszystko będziesz robił za mnie- ja niczego się nie nauczę

8.     Kiedy coś źle zrobię, nie wymagaj, abym podał przyczynę. Ja sam zazwyczaj jej nie znam

9.     Gdy nie masz racji- przyznaj się do tego. W głębi serca mój szacunek dla Ciebie wzrośnie. W ten sposób nauczysz mnie również przyznawać się do swoich błędów.

10.  Nie kłam przede mną- nie ucz mnie w ten sposób kłamać przed Tobą. Ja nie lubię tego robić i nie chcę Ciebie źle oceniać

11.  Traktuj mnie tak samo, jak i Twoich przyjaciół uprzejmie i serdecznie. Przynależność do tej same rodziny nie oznacza, że nie moglibyśmy być przyjaciółmi.

12.  Nie mów, abym zrobił coś, czego Ty nie robisz. Ja będę się uczył robić wszystko za twoim przykładem, a nie robię nigdy tego, o czym mówisz, a nie robisz sam.

13.  Kiedy opowiem Ci o moich problemach – nie mów mi „nie mam czasu na takie głupstwa” lub „to nie ważne”. Staraj się mnie zrozumieć i pomóż mi.

14.  Kochaj mnie i mów mi o tym. Bardzo lubię tego słuchać, choć pewnie myślisz, że to nie jest niezbędne. Uściśnij mnie czasami, chcę czuć, że mam w Tobie przyjaciela- zawsze, wszędzie i o każdej godzinie.

     Przeżywania rodzicielstwa w radości, satysfakcji i w poczuciu  pełnego współudziału życzą wszystkim rodzicom autorzy.

„My się od ćwiczeń nie migamy tylko swe ciała śmiało wyginamy” wychowanie fizyczne w Przedszkolu Samorządowym nr 80

Jak co roku, tak było i w tym roku. Na początku września ustaliłyśmy priorytety do pracy na nowy rok szkolny. Z obawą i niechęcią zajęłyśmy się pracą nad rozwijaniem sprawności fizycznej dzieci i, co tu ukrywać, naszej również. Ustaliłyśmy czym w pierwszej kolejności się zajmiemy i okazało się, że pomysłów było tak dużo, że na pewno w przyszłym roku szkolnym również będziemy pracowały w tym zakresie. 

  PROMOCJA ŻYCIA RODZINNEGO - ZABAWY ZIMOWE 

„Ja i moja rodzina – zabawy na śniegu” – konkurs fotograficzny jako promocja życia rodzinnego

Przedszkole i rodzina to dwa podstawowe środowiska wychowawcze, dlatego powinno istnieć pomiędzy nimi świadome i celowo zorganizowane współdziałanie. Współpraca rodziców i nauczycieli jest wspólnym działaniem dla osiągnięcia dobra poszczególnych dzieci w procesie nauczania i wychowania.

W rodzinie dziecko przygotowuje się do życia, uodparnia na trudności i niepowodzenia , uczy się odpowiedzialnego podejmowania obowiązków i zadań . Zadaniem rodziny jest dbałość o rozwój fizyczny, intelektualny, zaspokajanie potrzeb emocjonalnych dziecka. Rodzice wzbogacają życie uczuciowe dziecka, rozwijają pozytywne dyspozycje psychiczne, wpływają na niwelowanie negatywnych cech. Bez udziału rodziny nikt nie jest w stanie wpoić dziecku zasad moralnych, którymi będzie kierowało się w dalszym życiu. Nauczyciel powinien więc dobrze orientować się w ogólnej problematyce współczesnej rodziny i dobrze znać wychowanka oraz jego środowisko rodzinne.

Wychowanie nie jest procesem samorzutnym lecz świadomym, planowanym, z góry określonym działaniem, po to by osiągnąć zamierzony cel – mądrego, dojrzałego i odpowiedzialnego człowieka kierującego się odpowiednimi, wpojonymi zasadami. Z tego wszystkiego zdaje sobie sprawę każdy nauczyciel i wychowawca. Rodzice są tą grupą społeczną, która nie zawsze świadomie wpływa na swoje potomstwo. Według nas, uświadomienie rodzicom niektórych prawidłowości rozwojowych jest priorytetowym zadaniem przedszkola jako placówki wspomagającej i wspierającej środowisko naturalne dziecka.

Od 10 lat nasze przedszkole wspiera i wspomaga w różnych formach rodziny naszych wychowanków. Dzisiejsze czasy nie są prorodzinne – gonitwa dnia codziennego utrudnia wychowywanie dzieci. Dlatego też mobilizując „naszych” rodziców od 2 lat organizowany jest konkurs fotograficzny, którego głównym celem jest promowanie życia rodzinnego, wspólnego spędzania czasu i czerpania z tego radości i satysfakcji.

W tym roku konkurs nosił hasło: „Ja i moja rodzina – zabawy na śniegu”. Zainteresowanie, w stosunku do roku zeszłego, było bardzo duże i przerosło nasze oczekiwanie. Powstały piękne prace przedstawiające radosne twarze członków różnych rodzin. Wystawa prac celowo została zamieszczona na głównym holu – każdy kto wchodzi do przedszkola musi spojrzeć na zdjęcia przedstawiające uśmiechnięte dzieci, dorosłych turlających się po śniegu otoczonych najważniejszymi osobami - swoim potomstwem. Naszym celem jest zastanowienie się, poszczególnych osób odwiedzających nasze mury lub też stałych bywalców, nad swoim życiem rodzinnym. Czy aby na pewno każdy wie co powinno być w życiu najważniejsze. Wierzymy bowiem, że chroniąc instytucję PRAWDZIWEJ rodziny, chronimy świat przed zagładą konsumpcyjności i zawiści ludzkiej. Widząc tegoroczne zainteresowanie konkursem jesteśmy przekonane, że nasz tegoroczny cel został osiągnięty.

Oczywiście najbardziej wygrane są dzieci – mają niezapomnianą pamiątkę z szaleństw na śniegu i … wspaniałe nagrody od pań z przedszkola za udział w konkursie.

Małgorzata Emiljańczyk

Anetta Golonko

Magdalena Pełszyńska

* powrót na górę strony

---

 

BŁĘDY WYCHOWAWCZE RODZICÓW

   „NAJCZĘSTSZE BŁĘDY  WYCHOWAWCZE POPEŁNIANE PRZEZ RODZICÓW” 

 Do najczęściej popełnianych błędów wychowawczych zalicza się:    

1.    Wychowanie rygorystyczne

2.     Okazywanie nadmiernej czułości

3.     Pochlebstwa i obietnice

       Rodzice rygorystyczni kochając dziecko, surowo przestrzegają dystansu między nim a sobą

 i sądzą, że okazywanie mu czułości i serdecznej troski jest niewłaściwe, czy  nawet wręcz szkodliwe

       Każdy przejaw uczucia uznają za oznakę  słabości, która przeszkadza w pracy wychowawczej.

Nie doceniają także roli umiejętnego nagradzania i chwalenia dziecka za dobre uczynki. Uważają bowiem, że grzeczność i pilność powinny być czymś naturalnym i nagrody nie potrzebują. Pożądane są natomiast kary i nagany w wychowaniu dziecka. Dziecko karane biciem, w poczuciu głębokiej krzywdy i żalu, odsuwa się od swych rodziców, którzy tracą możliwość porozumienia się z nim. 

      Krańcowo odmienne od wychowania rygorystycznego jest okazywanie nadmiernej czułości ze strony rodziców. Przy zbyt wielkiej troskliwości i czułej opiece , dziecko stale jest izolowane od swych rówieśników – i to nie tylko w obawie, że nauczy się niewłaściwego zachowania, ale przede wszystkim z czystego egoizmu rodziców. Stosunek takich rodziców jest bezkrytyczny. Nie widzą u dziecka żadnych wad ani przejawów egoizmu czy lenistwa. Jest ono dla nich zawsze słabe, wątłe, bezbronne i dobre. Zawsze stają po jego stronie w razie konfliktu między dziećmi i zawsze uważają je za ofiarę przemocy rówieśników, choć to ono zaczyna kłótnie, wyrywa zabawki i bije młodszych od siebie. Rodzice tacy uważają, że chronią dziecko, wyręczając je w podstawowych czynnościach, a nawet w odrabianiu prac domowych. Dziecko chronione przez rodziców w ten sposób – gdy znajdzie się wśród obcych niczego samodzielnie nie potrafi wykonać, płaci za swoją niezaradność często słabszymi wynikami w nauce. 

    Źle pojęta miłość do dziecka może przyjmować jeszcze inne formy. Często rodzice pochlebstwami i obietnicami starają się zapewnić sobie dobre zachowanie dziecka. Nie są to sposoby właściwe , gdyż uczą wyrachowania, sprytu i interesowności. Czasami dziecko obiecuje być posłuszne, a potem robi matce na przekór, obserwując jakie to na niej zrobi wrażenie. Podobne trudności mogą mieć rodzice z jedynakiem, przyzwyczajonym do centralnego stanowiska w domu. Często też niejednakowe traktowanie dzieci przez jedno lub oboje rodziców, usprawiedliwiane różnymi przyczynami, może zmienić zachowanie dziecka i zburzyć dobre współżycie rodzeństwa, zmuszając je do rywalizacji o uczucia rodziców lub pozornego zrezygnowania z nich. Jeszcze bardziej szkodliwe jest wyróżnianie jednego, a nie uznawanie drugiego dziecka. Czasami rodzice nie są konsekwentni i nieustannie zmieniają sposoby wychowywania dzieci.

    Niewłaściwy stosunek rodziców powoduje, że dziecko jest pobudzone, sprawia trudności wychowawcze, popada w konflikty z rówieśnikami . Prawidłowe zachowanie dziecka , to prawidłowe wychowywanie przez rodziców od momentu jego narodzin.                    

BIBLIOGRAFIA 

    M. Łobocki „Przyczyny  trudności wychowawczych w rodzinie” Lublin 1988r

    Encyklopedia Pedagogiczna , Fundacja Innowacja, Warszawa 1993r

     Smarzyński „Rodzina współczesna jako środowisko wychowawcze”, Wrocław
     1978r

     Janowski „Psychologia Społeczna a zagadnienia wychowawcze”,  Wrocław 1980r

 

 Opracowały: mgr Magdalena Pełszyńska
                    mgr Anetta Golonko

* powrót na górę strony

---

APEL TWOJEGO DZIECKA

1.      Nie psuj mnie, dając mi wszystko, o co Cię proszę. Niektórymi prośbami jedynie wystawiam Cię na próbę.

2.      Nie obawiaj się postępować wobec mnie twardo i zdecydowanie. Daje mi to poczucie bezpieczeństwa.

3.      Nie pozwól mi utrwalić złych nawyków. Ufam, że Ty pomożesz mi się z nimi uporać.

4.      Nie postępuj tak, abym czuł się mniejszy, niż jestem. To sprawia, że postępuję głupio, żeby udowodnić, że jestem duży.

5.      Nie karć mnie w obecności innych. Najbardziej mnie przekonujesz, gdy mówisz do mnie spokojnie i dyskretnie.

6.      Nie ochraniaj mnie przed konsekwencjami tego, co zrobiłem. Potrzebne mi są również bolesne doświadczenia.

7.      Nie przejmuj się zbytnio, gdy mówię: „Nienawidzę Cię”. To nie Ciebie nienawidzę, ale ograniczeń, które stawiasz przede mną.

8.      Nie przejmuj się zbytnio moimi małymi dolegliwościami. Pomyśl jednak, czy nie staram się za ich pomocą przyciągnąć Twojej uwagi, której tak bardzo potrzebuję.

9.      Nie mów, że mój strach i moje obawy są głupie. Dla mnie są bardzo realne.

10.  Nie gderaj. Będę się bronił, udając głuchego.

11.  Nie dawaj mi pochopnych obietnic, bo czuję się bardzo zawiedziony, gdy ich później nie dotrzymujesz.

12.  Nie przeceniaj mnie. To mnie krępuje i niekiedy zmusza do kłamstwa, aby nie sprawić Ci zawodu.

13.  Nie zmieniaj swoich zasad postępowania w zależności od układów. Czuję się wtedy zagubiony i tracę wiarę w Ciebie.

14.  Nie zbywaj mnie, gdy stawiam Ci pytania. Ja znajdę informacje gdzie indziej, ale chciałbym, żebyś Ty była moim przewodnikiem po świecie.

15.  Nigdy nawet nie sugeruj, że Ty jesteś doskonała i nieomylna. Przeżywam zbyt wielki wstrząs, gdy widzę, że nie jesteś taka.

16.  Nigdy nie myśl, że usprawiedliwianie się przede mną jest poniżej Twojej godności. Wzbudza ono we mnie prawdziwą serdeczność.

17.  Nie zabraniaj mi eksperymentowania i popełniania błędów. Bez tego po prostu nie mogę się rozwijać.

18.  Nie zapominaj, jak szybko dorastam. Jest Ci zapewne trudno dotrzymać mi kroku, ale – proszę Cię – postaraj się.

Wyszperały i opracowały: mgr Magdalena Pełszyńska

                                     mgr Anetta M. Golonko

* powrót na górę strony

---

RADY DLA RODZICÓW

50 rad dla rodziców
- Jak włączyć się w edukację własnego dziecka?

                        

1.    Okazuj zainteresowanie i doceniaj pracę nauczycieli i dyrektora.

2.    Otwórz się na pomysły nauczyciela, okaż dobrą wolę.

3.    Słuchaj opinii innych o Twoim dziecku, staraj się zrozumieć ich punkt widzenia.

4.    Podziel się z nauczycielem swoją wiedzą o mocnych stronach, talentach i zainteresowaniach swojego dziecka.

5.    Bierz pod uwagę i powiedz nauczycielowi o oczekiwaniach i celach, jakie sobie stawia twoje dziecko.

6.    Nie żałuj czasu na rozmowy o postępach i trudnościach dziecka w szkole.

7.    Bierz aktywny udział w zebraniach i dniach otwartych.

8.    Ustal z nauczycielem najlepszy sposób komunikowania się z tobą (telefon, e-mail, list, notatka w zeszycie dziecka).

9.    Staraj się zrozumieć i zaakceptuj reguły obowiązujące dziecko w szkole; nie podważaj ich znaczenia i nie pozwalaj na omijanie lub łamanie tych zasad w domu (okazywanie szacunku starszym, poprawne zachowanie przy stole, niepalenie papierosów, nieprzeklinanie itp.).

10.  Korzystaj z możliwości przeprowadzanie nieformalnych rozmów, nawiązywania kontaktów z nauczycielami, personelem szkoły, innymi rodzicami.

11.  Swoje wymagania, oczekiwania i uwagi przedstawiaj szczerze, otwarcie i niezwłocznie. Niech nie mają okazji urosnąć do problemu.

12.  Bierz udział w spotkaniach rodziców i pracy organów przedstawicielskich.

13.  Szukaj informacji o szkole, czytaj biuletyny; zaglądaj na stronę www szkoły.

14.  Poznaj godziny pracy sekretariatu, dyżurów nauczycielskich i dyrektorskich, terminy dni otwartych.

15.  Zgromadź informacje na temat systemu oceniania i wymagań wobec twojego dziecka (śródrocznych, na zakończenie semestru/roku, wymagań egzaminacyjnych).

16.  Poznaj przyjaciół i kolegów swojego dziecka a także ich rodziców.

17.  Staraj się śledzić życie szkoły i w miarę możliwości uczestniczyć w wydarzeniach organizowanych dla - lub z udziałem rodzin uczniów; pomóż organizować takie imprezy.

18.  Włącz się w pracę zespołów rodziców uczestniczących w konsultowaniu lub tworzeniu programu szkolnego.

19.  Weź udział w organizowanych dla rodziców warsztatach lub seminariach. Jeśli nie są organizowane podsuń szkole pomysł ich zorganizowania.

20.  Bierz udział w godzinach wychowawczych i lekcjach otwartych, na które jesteś zapraszany.

21.  Włącz się w organizacje imprez dla rodziców i rodzin organizowanych przez szkołę (święto szkoły, sportowe zawody rodzinne, przedstawienia teatrzyku szkolnego, aukcje na rzecz szkoły, piknik rodzicielski).

22.  Włącz się w opracowanie programu zajęć pozalekcyjnych, zaproponuj swoją pomoc w ich prowadzeniu (opieka nad młodszymi dziećmi, dowożenie dzieci na basen, do kina itp.).

23.  W miarę możliwości wspieraj fundusz rodzicielski lub ofiaruj własną pracę (od pomocy w drobnych remontach, szycia zasłon, przygotowywania pomocy naukowych, pieczenia ciastek na imprezy szkolne, po prowadzenie koła zainteresowań).

24.  Ustal z nauczycielem plan postępowania w stosunku do twojego dziecka zwłaszcza w sytuacji kryzysowej.

25.  Omawiaj ze swoim dzieckiem przebieg szkolnego dnia, dowiaduj się o plany i ważne dla dziecka wydarzenia w zbliżającym się czasie.

26.  Poznaj mocne i słabe strony dziecka w szkole.

27.  Zadbaj, aby dziecko miało w domu wydzielone ciche i dobrze oświetlone miejsce do nauki i odrabiania lekcji.

28.  Pomóż swojemu dziecku zaplanować pracę, podzielić duże i trudne zadania na małe kroki.

29.  Ustal w miarę możliwości stałe godziny spokojnej pracy dziecka w domu - w tym czasie nie angażuj go do innych czynności.

30.  Okazuj szacunek dla pracy dziecka, doceniaj jego wysiłek.

31.  Spróbuj znaleźć zajęcie (hobby, sport), które będziesz wykonywał razem z dzieckiem.

32.  Zachęcaj dziecko do podejmowania działań twórczych (malowania, grania itp.), czytania książek, słuchania dobrej muzyki; czytajcie razem chociaż kilka minut każdego dnia.

33.  Organizuj w miarę możliwości rodzinne wycieczki do biblioteki, ogrodu zoologicznego, botanicznego, teatru, kina, na koncert, do muzeum, parku, lasu itp., aby wykorzystać je jako sposobność do zdobycia nowych ciekawych informacji.

34.  Wspólnie z dzieckiem wybierz i zaplanuj programy telewizyjne, które będzie mogło oglądać; gdy możesz, oglądaj je razem z nim i rozmawiaj o tym, co widziało i czego się nauczyło.

35.  Od czasu do czasu baw się z dzieckiem - graj w gry dydaktyczne, towarzyskie, komputerowe itp.

36.  Pomóż dziecku w zaplanowaniu przygotowań do klasówki, sprawdzianu, egzaminu.

37.  Pomóż zorganizować w szkole spotkania rodziców poświęcone wymianie doświadczeń na temat "Jak pomagać swojemu dziecku w odrabianiu prac domowych?"

38.  Weź udział w szkolnym festiwalu nauki; zaoferuj szkole swoje zdolności, talenty, umiejętności.

39.  Podejmij się opieki nad uczniami w czasie zajęć popołudniowych i prac porządkowych w szkole; weź udział w szkolnej wycieczce.

40.  Pomóż zorganizować system rodzicielskiego wolontariatu w szkole.

41.  Poznaj zasady szkolnego regulaminu i pomagaj nauczycielom w utrzymywaniu dyscypliny.

42.  Pomóż zorganizować prace społeczne uczniów.

43.  Zaoferuj nieodpłatnie szkole swoje eksperckie usługi w dziedzinach, na których się znasz i możesz pomóc.

44.  Dowiedz się jak najwięcej na temat działań podejmowanych w stosunku uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi (np. dysleksją).

45.  Podejmuj się funkcji społecznych w radach przedstawicielskich rodziców, także na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym.

46.  Zachęcaj swoje dziecko do pełnienia funkcji społecznych i udziału w samorządzie uczniowskim i wspieraj je w działaniu.

47.  Staraj się poznać prawo oświatowe w zakresie niezbędnym do podejmowania odpowiedzialnej dyskusji o pracy szkoły; obserwuj zmiany w prawie oświatowym i w miarę potrzeby zabieraj głos na temat kierunku tych zmian.

48.  Pomóż szkole w gromadzeniu dodatkowych funduszy, ubieganiu się o dotacje, stypendia i granty oraz utrzymaniu w dobrym stanie majątku szkolnego.

49.  Wspieraj działania organizacji wychowawczych na terenie szkoły swojego dziecka (np. harcerstwa).

50.  Zachęcaj i wspieraj swoje dziecko w działaniu społecznym na rzecz potrzebujących pomocy; sam służ przykładem.

Zaczerpnięte z http://www.ceo.org.pl.

Polecają:

mgr Magdalena Pełszyńska

mgr Anetta Golonko

 * powrót na górę strony

---

 

Książki, które warto przeczytać:

 

 

	Adele Faber, Elaine Mazlish: Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły. Wyd. 5. Poznań: Media Rodzina, 1996 Doskonała pozycja nie tylko dla Rodziców, ale dla każdego, który chce skuteczniej porozumiewać się nie tylko z dziećmi... Ciekawe, zabawne ilustracje w formie mini - komiksów.
	Adele Faber, Elaine Mazlish: Rodzeństwo bez rywalizacji. Jak pomóc własnym dzieciom żyć w zgodzie, by samemu żyć z godnością. Poznań: Media Rodzina, 1993 Kolejna książka z tej cennej serii. Proste, skuteczne rady. Konkretne przykłady. Każda z metod wypróbowana w Polsce, przez rodziców w naszych realiach... Ryzyko porównywania rodzeństwa... Co robić, gdy dzieci się biją...
	Thomas Gordon: Wychowanie bez porażek. Rozwiązywanie konfliktów między rodzicami a dziećmi. Warszawa: PAX, 1991 Pierwsza z cyklu doskonałych pozycji o wychowaniu. Jak słuchać? Jak rozwiązywać konflikty? Co z porażkami?
	Robert MacKenzie Kiedy pozwolić? Kiedy zabronić? Książka ukazuje rodzicom, w jaki sposób: wyznaczać dzieciom jasne i stałe granice, ustalać zasady współżycia rodzinnego, uczyć dzieci umiejętności skutecznego rozwiązywania problemów, mądrze wyciągać konsekwencje wobec nieposłusznych dzieci, położyć kres konfliktom w rodzinie.
	Benjamin Spock Rodzicom o dzieciach W tej poczytnej książce autor wykracza poza ramy zwykłego podręcznika dla początkujących rodziców, omawiając szczegółowo nie tylko podstawowe problemy dotyczące opieki nad niemowlęciem, lecz także zagadnienia o istotnym znaczeniu dla poprawnego wychowania dziecka, często pomijane w tego rodzaju publikacjach, takie jak: kształtowanie osobowości małego człowieka, dyscyplina, rola ojca w wychowaniu, praca zawodowa matki, wybór właściwych zabawek, relacje z innymi osobami, skutki ewentualnego rozwodu i wiele innych.
	Linde Keyserlingk, von  Opowieści o przyjaźni Zniszczona lub utracona przyjaźń zasmuca, ponieważ jest niezmiernie ważna przez całe życie. Z powodu zdradzonej przyjaźni cierpią i dzieci, i dorośli. Zawieranie przyjaźni pozwala poznać to, co nieznane, i - przede wszystkim - uczy społecznych zachowań. Umożliwianie dzieciom przyjaźni oraz pomoc w tworzeniu bliskich więzi z innymi oznacza również wychowanie dzieci do pokoju. Historie Linde von Keyserlingk opowiadają wzruszająco o przyjaźniach ze zwierzętami i wśród zwierząt oraz o przyjaźniach między dorosłymi, jak również dorosłymi i dziećmi. Jest to wspaniała książka na ważny i ciekawy temat, do samodzielnego czytania przez dziecko, albo na głos dziecku. Wrażliwość, z jaką Autorka snuje swoje opowiadania, z pewnością pomoże dorosłym nawiązać z dziećmi rozmowy o przyjaźni.
	Ronald D. Davis Eldon M. Braun  Dar dysleksji, Zysk i S-ka, 24 Lipiec 2001 Jak postępują rodzice wobec dziecka, które wróciło ze szkoły z kolejną dwóją z dyktanda, nie potrafi zapamiętać tabliczki mnożenia i bazgrze w zeszytach? Nakazami zmuszają do poprawy, często krzyczą i wymyślają coraz ostrzejsze kary. A może to dysleksja? Zamiast dalszego upokarzania powinni czym prędzej przeczytać książkę Ronalda Davisa "Dar dysleksji" - pomoże im zrozumieć, jak ustrzec dziecko przed niesprawiedliwym traktowaniem.
	Christine Kaniak-Urban Każde dziecko ma swoje mocne strony Dzieci różnie reagują w rozmaitych sytuacjach i wykształcają swój własny styl życia w zależności os swojego typu. Jest dziecko duszyczka, które po mistrzowsku potrafi wczuć się w innych, dziecko obowiązku, które chętnie się przydaje, dziecko przygód, które z odwagą i zdecydowaniem szuka osobistych doświadczeń oraz dziecko mądra głowa, które dąży do przyswojenia sobie wiedzy. Na wielu obrazowych przykładach autorka przedstawia cztery typy dzieci i pokazuje, jakich szczególnych pomocy potrzebują w nauce i przezwyciężaniu kryzysów. Książka stanowi bardzo cenną pomoc pedagogiczną dla rodziców, wychowawców i nauczycieli szkół podstawowych.

 

Wyszperały i polecają:

mgr Magdalena Pełszyńska

mgr Barbara Pilecka

* powrót na górę strony

---

 

JAK WYCHOWYWAĆ RASOWYCH HULIGANÓW

10 wskazań dla rodziców

1. Od wczesnych lat należy dziecku dawać wszystko, czego tylko pragnie.

2. Trzeba śmiać się z jego nieprzyzwoitych i grubiańskich słów. Będzie się uważać za mądre i dowcipne.

3. Należy je odgradzać od wszelkich wpływów religijnych. Żadnej wzmianki o Bogu. Nie posyłać na religię, nie nakłaniać do Kościoła. Gdy wyrośnie, samo wybierze sobie religię i światopogląd.

4. Nie wolno mówić dziecku, że źle postępuje. Nigdy! Biedactwo gotowe nabawić się kompleksu winy. A co będzie, gdy później przydarzy mu się nieszczęście - np. gdy je zaaresztują za kradzież samochodu? Ile się nacierpi w przekonaniu, że całe społeczeństwo je prześladuje.

5. Konsekwentnie róbcie wszystko za dziecko: gdy porozrzuca dookoła rzeczy, sami je podnieście i połóżcie na swoim miejscu. W ten sposób nabierze przekonania, że odpowiedzialność za to, co robi, nie spoczywa na nim, lecz na otoczeniu.

6. Pozwalajcie dziecku wszystko czytać, wszystko odlądać w telewizji, wszystkiego spróbować. Tylko w taki sposób nabierze doświadczenia i pozna, co jest dla niego dobre, a co złe.

7. Kłóćcie się zawsze w jego obecności. Gdy wasze małżeństwo się rozleci, dziecko nie będzie zaszokowane.

8. Dawajcie mu tyle pieniędzy, ile zechce. Niech nie musi ich zarabiać. Byłoby rzeczą tragiczną, gdyby musiało się tak męczyć, jak wy kiedyś.

9. Zaspakajajcie wszystkie jego życzenia. Niech odżywia się jak najlepiej, używa trunków i narkotyków, ma wszystkie wygody. Gdyby odczuwało jakiś brak, nie będzie sobą, stanie się człowiekiem nerwowym, obdarzonym kompleksami.

10. Stawajcie zawsze w obronie dziecka. Obojętnie z kim popadnie w konflikt - z policją, nauczycielami czy sąsiadami. Nie wolno dopuścić, by dziecku ktoś wyrządził krzywdę, tylko ono może bezkarnie krzywdzić innych (poczynając od babci, kolegów itp.).

Jeżeli mimo takiej wolności i przywilejów, jeśli mimo tylu dowodów waszej miłości, dziecko wam się uda i nie wyrośnie z niego chuligan, to nie potrzebujecie winić samych siebie. Zrobiliście sami, co tylko się dało, aby je zepsuć. Po prostu dziecko nie zrozumiało waszego poświęcenia.

Policja w Huston,Teksas, USA
(za: "Najjaśniejsza Rzeczypospolita")

Wyszukały i „zachęcają”:

mgr Magdalena Pełszyńska

mgr Anetta Golonko

* powrót na górę strony

---